W zakresie oceny charakteru odróżniającego trójwymiarowy znak towarowy ciekawe stanowisko zajął skład orzekający w wyroku Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej z dnia 13 września 2018 r. w sprawie C-26/17 P – zw. dalej: „TSUE”.
Ważne tezy z wyroku TSUE
W tym miejscu warto jest przywołać ważne tezy z wyroku TSUE, które trafnie wyjaśniają poruszaną problematykę:
A. Pamiętajmy, że kryteria oceny charakteru odróżniającego trójwymiarowych znaków towarowych tworzonych przez wygląd samego towaru nie różnią się od kryteriów stosowanych do innych kategorii znaków:
„Sąd prawidłowo przypomniał w pkt 23 zaskarżonego wyroku, że kryteria oceny charakteru odróżniającego trójwymiarowych znaków towarowych tworzonych przez wygląd samego towaru nie różnią się od kryteriów stosowanych do innych kategorii znaków. Uściślił jednocześnie, że w ramach stosowania tych kryteriów sposób postrzegania znaku towarowego przez przeciętnego konsumenta niekoniecznie będzie taki sam w przypadku trójwymiarowego znaku towarowego, który odpowiada wyglądowi zewnętrznemu towaru, jak w przypadku znaku słownego lub graficznego, którym jest oznaczenie niemające związku z wyglądem opatrzonych nim towarów. W braku bowiem elementów graficznych lub słownych przeciętny konsument nie wnioskuje zwykle na temat pochodzenia towarów na podstawie ich kształtu czy kształtu ich opakowania i dlatego ustalenie, czy taki znak trójwymiarowy ma charakter odróżniający, może okazać się trudniejsze niż w przypadku znaku słownego czy graficznego (wyroki: z dnia 7 października 2004 r., Mag Instrument/OHIM, C-136/02 P, EU:C:2004:592, pkt 30; a także z dnia 22 czerwca 2006 r., Storck/OHIM, C-25/05 P, EU:C:2006:422, pkt 26, 27). Jeżeli chodzi o zasadność omawianej części, z utrwalonego orzecznictwa Trybunału wynika, że charakter odróżniający znaku towarowego w rozumieniu art. 7 ust. 1 lit. b) rozporządzenia nr 207/2009 oznacza, iż ten znak towarowy umożliwia identyfikację towaru, dla którego wnosi się o rejestrację, jako pochodzącego z określonego przedsiębiorstwa i tym samym odróżnienie tego towaru od towarów innych przedsiębiorstw. Ten charakter odróżniający należy oceniać, po pierwsze, w stosunku do towarów lub usług, dla których znak towarowy został zgłoszony, i po drugie, z uwzględnieniem sposobu postrzegania go przez właściwy krąg odbiorców (wyroki: z dnia 25 października 2007 r., Develey/OHIM, C-238/06 P, EU:C:2007:635, pkt 79 i przytoczone tam orzecznictwo; a także z dnia 21 stycznia 2010 r., Audi/OHIM, C-398/08 P, EU:C:2010:29, pkt 33, 34).” – tak wyrok TSUE.
B. Trójwymiarowe znaki towarowe pokrywające się z wyglądem samego towaru:
„Orzecznictwo, wypracowane w odniesieniu do trójwymiarowych znaków towarowych pokrywających się z wyglądem samego towaru, znajduje zastosowanie także wówczas, gdy zgłoszony znak towarowy jest graficznym znakiem towarowym stanowiącym dwuwymiarowe przedstawienie danego towaru lub gdy zgłoszony znak towarowy jest oznaczeniem przedstawiającym motyw stosowany na powierzchni towaru. Również w tych dwóch wypadkach bowiem znaku towarowego nie stanowi oznaczenie niemające związku z wyglądem oznaczonych nim towarów. Powyższe orzecznictwo ma również zastosowanie, w przypadku, gdy znak towarowy przedstawia wyłącznie część oznaczonego nim towaru (postanowienie z dnia 13 września 2011 r., Wilfer/OHIM, C-546/10 P, niepublikowane, EU:C:2011:574, pkt 59; wyrok z dnia 15 maja 2014 r., Louis Vuitton Malletier/OHIM, C-97/12 P, niepublikowany, EU:C:2014:324, pkt 54).” – tak wyrok TSUE.
W razie jakichkolwiek pytań związanych z powyższą materią zapraszamy do kontaktu z mec. Maciejem Prusakiem (maciej.prusak@bsjp.pl).